ทางเดิน จุดหมายปลายทาง

แบบนี้แหละที่เราเลือก

        ปลายทางที่เราต้องการเดิน คือ ความพอเพียงของการใช้ชีวิต ความพอดีของการมีชีวิตที่มีอยู่ จึงต้องปรับเปลี่ยนให้การดำเนินชีวิตที่มีแต่ความพอดี พอใจในสิ่งที่มีแล้วชีวีจะมีแต่ความสุขที่แท้จริงบนทางเดินชีวิตการรู้เป้าหมายปลายทางที่เราจะไปทำให้เราชัดเจนในหนทางเดินแต่หลายครั้งที่เราไม่รู้หรือไม่แน่ใจว่าเราจะเดินไปไหนไปทำไม เพื่ออะไรแต่เรายังคงเดินไปตามทางที่มีคนเรากำหนดไว้แล้วเป็นทางเดินที่ใครใครก็เดินไปกันบางทีเราก็ไม่ได้ถามตัวเองด้วยซ้ำว่าทำไมเราจึงเดินไปทางนี้ระหว่างเดินทางบางทีเราก็สับสนว่าจะเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวาบางทีก็มีทางสองแพร่ง แล้วเราจะเลือกเดินไปทางไหนบางทีเราก็เดินกลับมาอยู่ที่เดิม วนเวียนอยู่อย่างนั้นบางทีทางนั้นก็เริ่มแคบตีบตันหรือถ้าแย่หน่อยก็พบทางตันจนบางทีเราก็ลังเลว่าจะเลี้ยวกลับดีไหม

      หากเรายังไม่แน่ใจว่าจะเดินไปทางไหนเราหยุดเดินได้ไหมกลับมาทบทวนตนเองว่าเป้าหมายชีวิตที่แท้จริงของเราคืออะไรแล้วทางที่เรากำลังเดินอยู่นี้กำลังพาเราไปยังจุดหมายปลายทางที่ว่าไหมหากใช่เราค่อยเดินทางต่อหากไม่ใช่ก็ยังมีเวลาเลี้ยวกลับได้แม้ทางที่เราเลือกเดินนี้อาจไม่ใช่ทางที่ใครใครเขาเลือกเดินแต่หากเป็นความมุ่งหมายที่แท้จริงของเราเราก็จะเดินไปอย่างมีความสุขแน่นอนว่าการเดินทางไปสู่เป้าหมายคงไม่อาจถึงได้ภายในวันสองวันรือปีสองปีแต่ระหว่างทางเดินนั้นมีความงดงามรายรอบทางเดินอยู่เสมอมีดอกหญ้าเล็กเล็กเบ่งบานชูช่อปลิวไสวหากเราไม่มัวแต่มองหาดอกไม้ใหญ่ที่ใครใครบอกว่าสวยงามมีจุดพักให้เราได้คลายเหนื่อยเพียงแต่เราเดินช้าช้าดื่มด่ำกับสุนทรียภาพข้างถนนหาความสุขเล็กเล็กระหว่างทางเดินและพึงพอใจกับการเดินทางของเราเราก็จะเป็นสุขเป็นความสุขเล็กเล็กกับการเดินทางการเดินทางที่มีเป้าหมายเป้าหมายสู่อิสรภาพในตัวตนที่แท้จริง